Döküver aşkını suya,damla damla,
Coşsun ötelere ah âşinâ gönlün.
Anlat sırrını suya, yanık sevdanla,
Dök suya aşkını, eyy can ebrûzen.

Ebem kuşağı gibi renkler rucûda.
Ebrûzen damla damla aşkta sücûda.
Yüreğinden dökülen güller duâda.
Aşkın sürmesini çekiver ebrûzen.

Cemîl’in Cemâlidir suya yansıyan.
Renklerin cilvesini O, tekneye koyan.
Ey göz, temâşâ et, gel aşka boyan.
Dök sevdanı suya damlat ebrûzen.

Boyaların, sularda kor gibi yansın.
Aşkın hâreleri, sulara kansın.
Görenler, tekneye nûr indi sansın.
Dök aşkları suya, damlat ebrûzen.

Sularda rakseder, aşkın semâsı.
Nazenince kıvrılır, süslü edâsı.
Renklerin “hû” diye Rabb’e sedâsı,
Gönlünün kulağıyla, dinle ebrûzen.

Ebrû bir nev’i kaderin cilvesi.
Ebrûzen elinde varlığın telvesi.
Eşyânın suya akseden âyinesi.
Yansıt cilveleri suya, can ebrûzen.

Ebrûzen âşinâ, uhrevî âhenge,
Güllerle, karanfiller, sevdaya simge.
Sular ve renkler sırrına denge.
Renkleri sularda coştur, ebrûzen.

(Sevim’in kırık incileri:)