Biliyorum, kalemi elime alınca kendimi tanıyamıyorum.
Dilimden düşer dizeler, kağıdı koparırcasına,
Beni yoran kalbim biraz uyu.
Kurşun gibi canımı acıtıyorsun,
Elimde değil avunuyorum bazen,
yar ellerini görürcesine,
Beni yoran kalbim biraz uyu.

Sende benim gibi kanma aldatmacalara,
tanıyamadım ben kendimi aklımı yitirircesine,
Beni yoran kalbim biraz uyu.
Takvimler hep aynı ama zaman bir tuhaflaştı,
dev akan çağlayanlar gibi durmuyor asileşti,
Beni yoran kalbim biraz uyu.
Daha fazla harap etmiyorum,
bana ait olmayan kendimi,
daha fazla dinleyemem seni,
Beni yoran kalbim biraz uyu.

Kolyen bile ses çıkarıyor etrafımda cama atılan taş misali,
Uyuyamadım,yürüdüm koşar adımlarla hayalinle içimde,
ayaklarım şişercesine,
Bazen kendime keşke seni görmeseydim,
Keşke sevmeseydim seni,
Ah! ne yapsam anlatamadım sana gerçekleri,
gözün kör olsun yalancı,
yine acı çektiriyorsun bana gece gece,
Beni yoran kalbim biraz uyu.

Ne kadar yalnızlıkta boğacaksın beni,
Sonsuza kadar üzme,yakma kendini,
Bir kısır döngü gibi hatırlatma bana
Yolver gitsin dön kendine ağlama,
bir annenin gözyaşları gibi,bir nehrin gözyaşları gibi…
Daha ne kadar sürdüreceksin bunları tekerleme yaparcasına,
Ay doğmaz oldu,hayret ediyor bize dağlar kumar oynarcasına,
Hadi!Beni yoran kalbim biraz uyu.
öyle bir uyu ki ebediyete kadar...