(Akrostiş)

G/önlüm sana âşina, dilinden dökülenle
Ü/lfetin özlemişim, gül kokulu Muhammed.
L/âle, sümbül ve nergis, hepsinin karışımı
K/okunu özlemişim, gül kokulu Muhammed.

O/lur, olmaz şeylerle, nefsine etme ezâ
K/ul kendine veriyor, her günahla bir cezâ
U/zaklık varsın olsun, zaman, mekân ha kezâ
L/âkin çok özlemişim, gül kokulu Muhammed.

U/lu bir çınar gibi, O kaplamış her yanı
U/huvvet timsali O, gel sende O’nu tanı
F/erâsetli tavrını, o mûcizil beyânı
U/fkunu özlemişim, gül kokulu Muhammed.

K/ıyamet kopsa bile, hiç bitmez senin şanın
P/ervane oldu ashap, korudu senin canın
E/ntârinle birilikte, o misk kokan hırkanın
Y/enini özlemişim, gül kokulu Muhammed.

G/addar gaddarlık etti, mâsum oldu ezilen
A/llah için sen oldun, her canlıya üzülen
M/ersiyeni, nât’ını, metih için yazılan
B/ürde’ni özlemişim, gül kokulu Muhammed.

E/limle avuç avuç, içebilsem suyunu
R/abb’im nasip eylese, görsem Bedir kuyunu
H/ayâta hayat veren, o güzelim huyunu
Â/h! çokca özlemişim, gül kokulu Muhammed.

Z/âtını çok severiz, temiz özlü Ahmed’in
R/avza’sı hayallerde, doğru sözlü Ahmed’in
E/sanstan nefis kokan, o gül yüzlü Ahmed’in
T/erini özlemişim, gül kokulu Muhammed.

İ/yi olmak istersen, günahlardan sen arın
M/üjdelenen gün yakın, ya bu gün ya da yarın
U/lu bir çınar gibi, sarsılmayan o tavrın
H/uyunu özlemişim, gül kokulu Muhammed.

A/hrete doğru akar, vahiy kokan ırmağı
M/uhammed Mustafa’dır, yakın eder ırağı
M/ûcizeyle dopdolu, çeşmeleşen parmağı
E/lini özlemişim, gül kokulu Muhammed.

D/uâsı odur onun, ümmet çekmesin eza
M/illet-i merhûmeye, Rabbim vermesin ceza
U/ykuda ayrı güzel, uyanıkken ha keza
S/îretin özlemişim, gül kokulu Muhammed.

T/evhidi esas alır, bir dâvâ ki güttüğün
A/klımdan hiç çıkar mı, gül dalında öttüğün?
F/ikrini anlatırken, o işaret ettiğin
Â/sânı özlemişim, gül kokulu Muhammed.

S/akın kendin aldatma, zevke, sefaya dalıp
A/llah’ın emirleri, herkes için tek kalıp
L/af anlamaz kişiye, bazen gazâba gelip
L/â lâ‘ni özlemişim, gül kokulu Muhammed.

A/llah’ın o habîbi, onu her an övmeli
L/â diyorsa bir kişi, o dizini dövmeli
L/afla olmuyor işler, seven gerçek sevmeli
A/şkını özlemişim, gül kokulu Muhammed.

H/ayattayken bir görsem, Ravza’nı, ocağını
İ/nşallah nasip eder, bana da kucağını
A/llah adın yücelten, o yeşil sancağını
L/ivâ’nı özlemişim, gül kokulu Muhammed.

E/zel, ebet O varken, gayrına etme meyil
Y/aratan’a boyun eğ, eğil kör nefsim eğil
H/ayatın bize örnek, ayrılık kolay değil
İ/nan çok özlemişim, gül kokulu Muhammed.

V/e de olamaz mıyız, Hakk’ı dost doğru bilen?
E/ylesin Rabbim bizi, her hâlükârda gülen
S/eher vakti öyle ki, ayı ikiye bölen
E/lini özlemişim, gül kokulu Muhammed.

L/âtifesi ne tatlı, onu benzetme ele
L/afazanlık yakışmaz, dileğin varsa dile
E/zelden tahsis olan, makâm-ı Mahmut ile
M/ührünü özlemişim, gül kokulu Muhammed…
*
Kimsenin şüphesi yok, tüm cihan seni bilir
SEN; NÜBÜVVET MÜHRÜNÜN, SON ALTIN HALKASISIN…

12/02/’12
Hanifi KARA

Not: GÜL KOKULU UFUK PEYGAMBER HAZRETİ MUHAMMED MUSTAFA SALLALAHİ ALEYHİ VESELLEM şeklinde yazılıdır...