Adam:
Sol yanında ki beyaz güvercini sessizce uçmuştu,
Cümlenin bittiği yer, söylenecek söz yoktu.
Adam sessizdi, bir o kadar da dalgın.
Geniş bir alanda bir, bir sıralanmış küçük odalar,
Ve her birinin üstünde sıralı numaralar,
Arkasından yüzünü görmediği bir sesle irkildi.
“arkadaşlar ışıkları yakalım “
Adam gelen sesten tarafa baktı,
Bakışlarını zarif kadının bakışlarına bıraktı…
KADIN:
Kadın yalnızdı, yüreği boştu,
Düşleri içmediği sigaranın dumanında boğulmuştu…
O gün her hangi bir gündü.
İş her zaman ki işti…
Tek fark Yakışıklı adam,
Sevgimiydi yürekten damlayan…
İçini bir heyecan sardı,
Ve bakışlarına kilitlendi kaldı.
Adamın bakışlarında kayboldu,
Yüreğine kocaman bir umman doldu…

BİR HAFTA SONRA

Sabah ezanla birlikte kadın bir düş gördü.
Düşünde /adam/ gözlerinin içine bakıyordu.
Bütün bedeni titredi,
Bir anlam veremedi.
Günün öğlene yakın vakti,
Odanın kapısı nazikçe çaldı,
Ve adam kapıdan girdiğinde,
Takıldı bakışlar kadının gözlerine.
Bakışlar yine kilitlendi,
İki ummanın kaynaşması gibiydi.
O günden sonra adam kadının düşlerinden çıkmadı.
Kadın kaç gece uyumadı,
Ve daha fazla dayanamadı.
Adama kısa mesajlar yazdı,
Sabah günaydın, akşam iyi geceler,
Daha nice güzel sözler…
“bakışlarında kayboldum, yüreğimde umutsun,
Gözlerinden etkilendim. Ve gurur etmedim,
Sende bil istedim. Acaba hatamı ettim.”
Demişse de duygularını anlatamadı.
Kadın çaresiz sustu,
Çünkü adamın yüreği /BUZDU/…

((Kadın adamın kim olduğunu hiç bilmiyordu ve adamın ne düşündüğünü de hiçbir zaman öğrenemedi. Adı ve soyadı olan ve iki kere gördüğü bir adam… Düşlerini kilitlemiş, hayatını alt üst etmişti. Aşk bu olsa gerekti. Adamın suskunluğu kadını da susturdu. Ve kadın bütün düşlerine kilit vurdu))


DUDU BAYRAM/ANKARA