9
Yorum
5
Beğeni
4,8
Puan
1784
Okunma

Dün bir çocuktum küçücük,
Karların yağışını seyreder sevinirdim.
Uçuşan kuşları,
Koşuşan insanları görürdüm penceremizden.
Tamam, kuşları anlamıştım da,
Ya bu insanlar;
Nereye gidip gelirlerdi,
Ne yaparlardı bu soğukta…
……………………………
Böyle böyle düşünürken,
Geçerdi günlerim.
…………………………..
Ve şimdi!
Büyüdüm.
Bir başıma,
Kaldım ortasında hayatın,
Anladım, insanların deliler gibi koşuşturmalarını.
İşte o yüzden hep el sallarım şimdi,
Pencereden bakıp,
Ne yaptığımıza anlam veremeyen çocuklara.
El sallarım,
Çok uzaklarda kalmış,
Meraklı çocukluğuma.
23.01.2006
Ahmet Ormancı
5.0
91% (10)
3.0
9% (1)