Düşündüm uzun uzun,
Düşünürken geçmişe uzandım biraz....

Ailelerle birlikte ilk tanışma,
Zor geçen karar günleri,
Sonrası güzel gibiydi sanki!....
.....senden gelen telefonlar, telgraflar,
özenle yazılmış mektuplar,
verilmiş sözler, .....
Bunlara inanmak isteyen, inanan ben.

Alelacele kurulan derme çatma bir ev,
Ardından gelen hayaller, ümitler.....
Birlikte albüme yerleştirilen fotograflar,
Güzele mutluya benzeyen yıllar...
.....ne çabukta geçip gittiler!

Yine düşündüm de;
Ne çabuk tükettik yaz güllerini!
Biz miydik tüketen yaz günlerini?
Yanlış sende miydi, bende mi?
Ne fark eder ki?, bitmişti işte!
Söylemesi zor olduğu kadar,
Yazması da zordu işte!
İçimizde tükenen herneyse,
Dışımızda da çoktan küllenmişti işte!

Ne kadar acizdik kendimizi ifade etmede,
ve ne kadar acizdik hayata tutunmada;
Bir adım atmalıydık ve ne kadar zordu
Karar vermek.
Dedim ya zor olduğu kadardı işte!.

Nasıl da YEDİ k İKİ mizde hayatı, yoksa anlamadık mı?
Sen ne istemiştin bilemedim,
Hiç bilmemi de istemedin zaten.
Ama ben böyle olsun istemedim hiçbir zaman,

Şimdi sular durulmuyor benden yana,
Çığlıklarım o kadar ağır ki
Okyanusların diplerine gömülmekte!
Ve sen büyük ihtimalle bunları okumayacaksın,
Zaten beni hiç kaale almadın ki!

Sen kendi içinde ve de evinde mutlu gibisin,
Yeter ki sana dokunmasınlar!
Beni sormadın hiçbir zaman.
sormayacağını da biliyorum,
Her zaman ki gibi, ben sadece içimi döküyorum.

Burda oluşumun manalı iki nedeni var!
Birtek bunun için sana minnettarım!

Ve ben kasvetli bir evde yaşıyor gibiyim,
üzerimdeki ölü toprağımla birlikte.
Yani biraz emanet, biraz misafir.

Biliyor musun senden uzakta
nefes alıyorum ben!
Biliyor musun gitme vakti zordur,
ama bir o kadar da yakındır!
Ve biliyor musun senden
buruk acılar, kırık bir kalp,
ezip geçtiğin bir ben kalacak!
Yine de başım dik!

Ve biliyor musun yine de ben
ömrüm boyunca nerde hata yaptığımı
soracağım kendime?
Ve biliyor musun yine de ben
sessiz kalacağını bile bile
şu soruyu soracağım;
Nasıl YEDİ k İKİ miz hayatı?...
........07/02/2012_Nagodka