Ben boşa arşınlamadım izmit sokaklarını sabahlara kadar
Boşa ağlamadım parklarda gözlerimin yaşı kuruyana kadar
Attığım her adımda sen verdiğim her nefeste sen varsın
Sen bir ateş sen bir volkan yüreğimde alev alev yanarsın


Ben sensizliğine yanarken zifiri karanlık gecelerin
Kimbilir kaçıncı uykuya daldı o deniz mavisi gözlerin
Şu sahilin dili olsada konuşsa bankların taşların delice
esen rüzgarın dili olsada anlatabilse seni nasıl sevdiğimi


Ama sen şu an benden çok çok uzaklardasın
Belki el koynunda huzurlu belkide isyanlardasın
Ama bildiğim bir şey varki sen artık benim değil elinsin
Sen benim tek arzum özlemim sen benim hiç bitmeyen hasretimsin


Her an durmadan kanar yüreğimdeki bu dermansız yara
Alışamadım yokluğuna sensizliğe alışamadım ben ayrılıklara
Deli gönlüm ne sensizliğe alışabildi nede ayrılık istiyor
Adını hece hece nakış nakış her an yüreğime işliyor


Gündüzüm bitmeyen zulüm gecelerim kabus oldu sensiz
Yüreğim yanıyor içimde fırtınalar kopar ama sessiz
Nesin sen kimsin sen beni kendine delicesine bağlayan
Çılgın yüreğime binlerce hançer vurup dönüp ardına
bile bakmayan

Senmisin kaderimi talihimi bu kara yazımı alnıma yazan
Senmisin daha ben ölmeden kara topraklarda mezarım kazan
Ama ben sensizliğe alıştım senin için bütün acıları çekerim
Zannetmeki mahşer günü sana olan hakkımı helal ederim


AYHAN OKUMUŞ