Kader miydi sevgiyi öldüren?
Yoksa biz miydik?
Oysa ömür bir nefes…
Değer miydi küsmelere.
Bu kadar basit miydi aşk denilen duygu?
Yıkıverdik boş yere.

Bulutlar sıyırıverdi üzerimizden sevmeleri,
Sonra hava karardı birden.
Aşk sağanağı yağmura dönüşüverdi,
Gözyaşlarımızla.
Neden?

Uzayan gecelerin ardından,
Fecirler güldü halimize…
Haksızlık etmedik mi bir tanem?
Bir kâğıt gibi buruşturup attığımız sevgimize.
Kederden taştığım her gecenin sabahına,
Yorgun kalkıyor bedenim.
Ya yüreğim?
Onu hiç sorma.
Bir türlü avutamadım,
Derbederim.

Rüyalarımı kuşatan hudutlar,
Sevdanla sınırlı…
Sen unutsan da;
Ben halen bekçisiyim bu sevginin.
Aşamam o hudutları,
Kabullendim yazgımı.
Seninle çiçek açan bu yürek,
Bıkmadan usanmadan seni sevecek.

Bu akşam yine bir bulut kervanı gidiyor,
Belli ki birazdan yağmur olup yağacak…
Her damlası, yüreğimi saracak,
Ve benimle ağlayacak…
Dağlara, denizlere, ovalara anlatacak sevgimi sonra.
Sonra ben dağ olacağım direneceğim kadere…
Deniz olup dalgalanacağım,
Saatler geçtikçe yorulacağım yine.
Ama ova olup akacağım sevgine.

Uykusuzluk sardı bedenimi.
Beynime ambargo koymuş sevdan.
Uyurken de seni düşünüyor bu can.
Kalktığı her sabahta,
Bıkmadan usanmadan…

Kara gözlerinde bir umut arıyorum,
Görmesem de…
Sesin kulaklarımda çınlıyor
Duymasam da…
Ellerin ellerimde,
Hayalinle yaklaşıyorum son deme.

Biliyor musun?
Görüyor musun?
Duyuyor musun?

Susma yar! Söyle,
Sen de halen seviyor musun?


MEHMET FİKRET ÜNALAN