Gönülden görmeyen ne bilsin beni,
Dostluğa uzanan, elim var benim…
Benzemez dilime kimsenin dili,
Hakk’a doğru dönen dilim var benim…

Beni bilmeyenler göremez farkı,
Her zaman tersine döndürür çarkı,
Benimki Milli Marş, onunki şarkı,
Yiğitlerle dolu İl’im var benim…

Anlamsız sözleri olsa da yeni,
Dilinden düşürmez nefreti, kini…
İnsanın halinden anlasa hani,
Herkese yetecek balım var benim…

Nefsine köleyse taparlar pula,
İnsanı tanımaz, pas vermez kula,
Kol kanat gerecek yetim yoksula,
Sevgiyle saracak kolum var benim…

Nerde görsem şöyle yalnız bir garip,
İlgiden, kaygıdan, dertten muzdarip…
Şefkat merhemiyle yarasın sarıp,
Gönüllere giden yolum var benim…

İnsan olsun insan, gerisi yalan,
Gelen mutlak göçtü var mıdır kalan?
Ebedi kalplerde kalacak olan,
Şakıyan bülbülüm, gülüm var benim…

Çatıyı sevgiden kurarsak eğer,
Yapılan bu bina dünyaya değer…
Onunda banisi Mevla’ymış meğer
Yuvasız kuşlara dalım var benim…

Şahan’ın ömründe geçen her anı,
Ana gibi bildik, sevdik vatanı,
Onun için döktük toprağa kanı
Gölgesi yetecek Al’ım var benim…

MEHMET ŞAHAN
13.11.2011-İSTANBUL