Ufuk kızarıyor
Bir kez daha
Utanıyor ufuk
İnsanlık adına
...
Ateşin üstünden atladın mı hiç
Arındın mı günahlarından
Bir dilek tutup
Bez bağlamadın mı gül dalına
Yağmuru taşla yağdırmayı denemedin mi hiç
Kemikleri rasgele atıp toprağa
Yarını okudun mu peki
Kartal olup uçtun mu
Girdin mi bir yılan suretine
Erliğin tahtına oturdun mu
Umdun mu umaydan şevkat
Tanrıdan merhamet

Peki
Korktun mu şimşekler çakarken
Işık düşerken yukarıdan
İhtişamı karşısında
Eğildin mi saygıyla

Toprağın kokusunu
Duydun mu yağmur sonrası
İzledin mi menekşenin sancısını
...
’Bozuldu insan’ dedin
Kılıçtan geçirdiklerinde çocuklarını
Dağlara sığındın
Isındın mı yar kucağında
Çoğaldın mı
Aşkla koştun mu ışığa sonra
Bir kurdun yoldaşlığında
...
İlk sorunu sorduğunda kendine
Küçücük bir bebektin
Sonra tanrıyı kavradın
Konuştun onunla
-Yada öyle sandın-

Dedi ki sana

’Sen benim kırbacım ol
Bastığın toprakta
Bir bakire kız
Bir kese altınla
Bir uçtan bir uca
-At sırtında
ve bir başına-
Yolculuk yapabilsin
Ve kılına zarar gelmesin
Gelirse eğer
Bir daha yüzün gülmesin’
...
Sonra nazar değdi sana
’Deniz’ deyip durdun
’Denize denize’
Tanrı nı ardında unuttun
...
Ufuk kızarıyor
Utanıyor ufuk
Anlıyormusun

25-01-2008 antalya