İnsan
niye çırpınır
Keder içinde kahırdır,
ah uzarı vardır


Suskun
çığlıkları için
sabırla yol almaktadır


Umudun
hülyasına dalıp,
efkunu aydınlatmaktadır


Yeis sürurdan
azade bir hicrandır, gam
endişeyi gölgeleyen nazardır


İnsan
her haliyke hissiyatına
ram olan candır


Akıl
ve izan kimi zaman
ihmal edilen bir dramdır


Buğulu gözler
neden düşündüren farktır,
hissetmek bile ihsandır


Lakin azimet
ve iradi olmak hakikatin
sülbünden neşet eden sanattır


İnsan için
fazilet olan makamdır,
tedbir ve teslimiyet
müşterekliği vicdandır


Hak,
aşkın ve sevdanın
firkatine eriştiren umuttur


Gönül
ihsan için niyetlenir,
ecriyle ceht edip
zikrederse vuslattır


Makam
ve mevki kalbin
adresi değil, nefsin
cazibesinde ki saltanattır


Kul olmak için
çilede haşrolmak ve onun
şevkiyle yol almak rikkat tacıdır


Takva
dillenen şekliyet değil,
sukut ettiren sabrın zanaatıdır,
edeb-i cenahıdır


Nefes
kimin kudretinde ki
ihsandır, müddeti niye sırdır


Her yıl
ziyaret edilen
ve farizası için derlenen
kabe ziyareti kime ezadır


Bilmeden
taat etmek nasıl bir sevdadır,
taklit üzre vicdanı hasretmek
ne garip sedadır


İnsan
aklıyla ve fikriyle
terennüm eden aşk ve meşkin
umut bekçisidir, nasip ne vakittir


Kahır içinde
kal etmek, dillenen aşkı
lekeleyen bir acziyettir,
feda olmak nasıl edeptir


Ey
ruhuma emreden ve
sualiyle vaktini bekleyen yar


Sen ki
yaratan ve nihayetinden
haberdar olan Rahmansın


İnsan
ve melek farkını
dillendiren fermansın,
iradenin sultanısın


Emanetin
ve ehliyetin farkına vasıl
olmayan canların umut sığınağısın


Sen bilirsin,
sen kerim olan mağfiretsin,
vaktin ecrinde ki
en ülvi ümit ve şevkin sahibisin




Mustafa CİLASUN