Artık orta yaşın bu son deminde.

Gönül bahçesinde kuruldu harman.

Beden zirvedeyken, yürek zeminde,

Beni de hatırla, bensizken liman.



Herkesin içinde herkesten uzak,

Karalar bağladı sessiz asuman.

En yakın dostlarım kurarken tuzak.

Aklıma saplandı zifiri duman.



Ne aşk ateşine düştü bu yürek.

Ne sevildiğimi duymadı zaman.

Umut aşısından bana da gerek.

İşte o an ruhum olur kahraman.



Hayat ellerimde hep benim sandım.

Yalnızlık derdimdir, bulunmaz derman.

Dostluğa uzandım, boşluk kazandım.

Gönülleri doldur ey kutlu ferman.



Gönül diyarında en yabancı ben,

Fidanlara hasret şu garip orman.

Göçüp gideceğim bir kez gülmeden.

Hasrete çareyi buldu mu Lokman?



Sus artık ey gönül bu nazın kime.

Boş ver bu dünyayı aldırma aman.

Kim cevap verecek gönül sesime.

Bu yürek yarama olur tercüman.



18/05/2010 Yaşar TAŞKESEN