Seninle böyle yalnız kaldık,
Hep yoklugundaydık zaten,
Isırgan otları gibiydi aşk,
Ölüm avuçlarımızda toprak.
Seninle hiç sevişmedi gözlerimiz,
Ölümde vardı usumuzda,
Renkleri ,de keyfin zamanında ,
Seninle işçi kahvelerinde ömrün,
Bir bardak çayla umudlanırdık!
Sonra o toros dagının köyünden,
Göçüp giden Yörük çadırlarına inad ,
Korkunçtu mahkumlugumuz korkulara
Dedimya dikenleri vardı keyfin ,
Yatagı soguk ölüler.
Bizim eksiklerimizdi uykuları ,
seninle hep böyle işte,
Köhne yolculukların at arabası ,
Tozu dumana katan kavgaların çözeltisi,
Ölümlere eyvallah diyen yürek,
Biz seninle bir bardak çaya tav,
Dünyayı satmıştık!