sözcüklerim yetmezse ağıtı yakarım (cahit bozkurt)

dörtnala koşar çöllere
içim susuz ışık

ver elini sevgili ölümsüzlüğü içelim
tren rayları ve papatyalar giderken

sancılı anam bana küsmüş
uçurtma kuyruğunda bir acı
ağıt dolmuş avuçlarıyla
mektup yazmış biri
tel ile turnam

şiir dolum yar
sana tek dize söyleyemiyorum
ağıtlarını al gel hangi renktense
gel bak
bakma ağlıyorum

sokak lambalarının suçu bu
seni kuşandı kışın yağmuru
aktı gitti bulutlar gökyüzüne
aktı gitti gözlerim ardından

zaman sözlenmiş uçuşuyor bilinmeyene
dinmeyen sızım düşlerle kor öpüşte

avucuma sen doğdun sancım
hangimiz yar olduk karatoprağa
beni uyandırmayan
gizemli ellerinden başka
söyleme duydum yaralıymış
dökülen kimin gözyaşı

sen okşanmaya ben övülmeğe alışık
eller koynumuzda zaman kime aşık

rüyalardayım sevgili
sözcükler dolanıyor dilime
değişmeyen yaşım bu çocukda