"Her dili her şeyi bil ama Türk kal özünde
Türkün de Türkçe olsun söylediğin sözün de"

Yüreğine sağlık Takdir ve Teşekkürlerimle...
Selam ve saygılar.

Eyvallah üstadım.Eyvallah.

Tarihinden utananlara ders verir nitelikte güzel bir eser.
Kalemin yüreğin dert görmesin dost.
Selam ve dua ile...

emeğe
yüreğe
ve içeriğe hayran!

kalemin dert görmesin Çetiner
çok saygıyla...
Tanrı Türke zeval vermeye...

DİNLE TÜRK EVLÂDI!

’Yukarıda gök basmadıkça, aşağıda yer delinmedikçe senin türeni kim bozar’
Orhun kitâbelerinden.


I.

Nene hâtun’u düşün, Erzurumlu bir gelin
Bebesini bırakıp cepheye koşan oydu
Önlerine dikildi düşman denilen selin
Bir tüfek bir satırla onlara karşı koydu

İzmirde düşmanlara o ilk kurşunu atan
Hasan Tahsin desem de bilmezsiniz o kimdi?
O değil mi orada şehit olupta yatan?
Türk olmak ne demektir, anladınız mı şimdi?


Peki onbaşı Seyid, ya ona ne demeli?
Koca top güllesini taşıdı tek başına
Düşmanı def etmekti onun bütün emeli
Zarar gelmesin diye Vatan’ın bir taşına

Ve Kürşad’ı hatırla, yanındaydı kırk çeri
Çin sarayını basıp ordu içine dalan
Tek başına kalsa da aslâ dönmeyen geri
Şehit olduktan sonra atı üstünde kalan

Antepte on kişiyle düşmana karşı duran
Şâhin beyi hatırla ne korktu ne de kaçtı
Hepsi şehit olurken dillerindeydi Kur’an
Onlar bir melek gibi cennete kanat açtı

Kurulan ilk mecliste vekildi Diyap ağa
Dersimli idi lâkin diyordu ki ’ben Türk’üm’
Savaş meydanlarında koşturdu sola sağa
Derdi ki ’Türklük zorda, budur benim tek ürküm’

Daha nice kahraman, başta Mustafa Kemâl
Boşa mı savaştılar cephelere koşupta
Sizin aklınızdaysa yâr denilen gül cemâl
Yazın bakalım aşka, şehvet ile coşupta.

II.

Brunî, Pirî reis, Mevlâna bizden çıktı
El aleme özenme önce onları tanı
Ergenekondan gelip Bizansı kimler yıktı?
Kimler emanet etti sana cennet Vatan’ı?

Kulağa küpe takmış burnuna da bir hızma
Dersin bu Türk olamaz belki dişardan sızma!
Bana eli övüyor haydi sen ol da kızma
Çoktan unutuvermiş Türklüğe şan katanı

Birisi de kapıldı Avrupanın seline
Ermeni türküsüyle vurdu sazın teline
Biraz parayla bir de ödül verip eline
Yazar ilan ettiler ülkesini satanı

Sanki benim askerim dağda değil yaylada
Kimi Mehmetçiğim der, kimi halâ Ayla’da
Millet yas tutar onlar kafa sallar Layla’da
Nerdeyse kutlayacak Bayrağına çatanı

Hırant ile ermeni olanlar nerdesiniz?
Diskoda mı barda mı nasıl bir yerdesiniz?
Siz aydın falan değil, ışığa perdesiniz
Ne çabuk unuttunuz Şehit olup yatanı

Her dili her şeyi bil ama Türk kal özünde
Türkün de Türkçe olsun söylediğin sözün de
Ancak böyle büyürsün Avrupanın gözünde
Onlara hükmetmişti, küçük görme ata’nı.

Tarihten alıntılarla, anlamlı ve güzel dizelerinizi kutluyorum.Yunus diyarından selamlar.

kitap satıyor kitap!! mevzu bahis paraysa grisi teferruattır içinde vatanı da sattırır adama kendisinide

gelde dik duran adar'ı arama

bugün bu adar ne çekti benden..

güzeldi feyz olan tan abime ve siz çetin abime en derin sevgilerimle

Saygılar.

Şimdi bunu okuyan bazıları ırkçılık yapıyorsun derler ama
Hepimiz ermeniyiz diyene destek çıkarlar
çünkü ermeni bizim düşmanımız ve politikasını iyi uyguluyor dünya üzerinde
Biz Türk'üz diye bagırınca dur bakalım derler
Atatürk'çüyüm diyenlerde onun "milliyetçilik" ilkesini bilmezler mi?
dejenere olmuş bir toplum olduk çıktık
Oysa Türk denilince Hakk,adalet, merhamet, insanlık akla gelir
her türlü milletle de iç içe yaşamasını bilmiştir
yazan kaleme saygılar

mziya tarafından 1/3/2012 9:13:32 PM zamanında düzenlenmiştir.

Armağanın paha biçilmez Mustafa abi... :)

Ve çağlamış gönül...

Tebrikler...

kuva-i milliye destanı
Nazım Hikmet
dördüncü bap

türk köylüsü
topraktan öğrenip
kitapsız bilendir.
hoca nasreddin gibi ağlayan
bayburtlu zihni gibi gülendir.
ferhad'dır
kerem'dir
ve keloğlan'dır.
yol görünür onun garip serine,
analar, babalar umudu keser,
kahbe felek ona eder oyunu.
çarşambayı sel alır,
bir yâr sever
el alır,
kanadı kırılır
çöllerde kalır,
ölmeden mezara koyarlar onu.
o, «yûnusû biçâredir
baştan ayağa yâredir»,
ağu içer su yerine.
fakat bir kerre bir derd anlayan düşmeyegörsün önlerine
ve bir kerre vakterişip
«-gayrık yeter!...»
demesinler.
bunu bir dediler mi,
«isrâfil sûrunu urur,
mahlûkat yerinden durur»,
toprağın nabzı başlar
onun nabızlarında atmağa.
ne kendi nefsini korur,
ne düşmanı kayırır,
«dağları yırtıp ayırır,
kayaları kesip yol eyler âbıhayat akıtmağa...»

yedinci bap


922 ağustos ayı
ve
kadınlarımız
ve
6 ağustos emri
ve
bir âletle bir insanın hikâyesi



ayın altında kağnılar gidiyordu.
kağnılar gidiyordu akşehir üstünden afyon'a doğru.
toprak öyle bitip tükenmez,
dağlar öyle uzakta,
sanki gidenler hiçbir zaman
hiçbir menzile erişmiyecekti.
kağnılar yürüyordu yekpare meşeden tekerlekleriyle.
ve onlar
ayın altında dönen ilk tekerlekti.
ayın altında öküzler
başka ve çok küçük bir dünyadan gelmişler gibi
ufacık, kısacıktılar,
ve pırıltılar vardı hasta, kırık boynuzlarında
ve ayakları altından akan
toprak,
toprak
ve topraktı.
gece aydınlık ve sıcak
ve kağnılarda tahta yataklarında
koyu mavi humbaralar çırılçıplaktı.
ve kadınlar
birbirlerinden gizliyerek
bakıyorlardı ayın altında
geçmiş kafilelerden kalan öküz ve tekerlek ölülerine.
ve kadınlar,
bizim kadınlarımız :
korkunç ve mübarek elleri,
ince, küçük çeneleri, kocaman gözleriyle
anamız, avradımız, yârimiz
ve sanki hiç yaşamamış gibi ölen
ve soframızdaki yeri
öküzümüzden sonra gelen
ve dağlara kaçırıp uğrunda hapis yattığımız
ve ekinde, tütünde, odunda ve pazardaki
ve karasabana koşulan
ve ağıllarda
ışıltısında yere saplı bıçakların
oynak, ağır kalçaları ve zilleriyle bizim olan
kadınlar,
bizim kadınlarımız
şimdi ayın altında
kağnıların ve hartuçların peşinde
harman yerine kehribar başaklı sap çeker gibi
aynı yürek ferahlığı,
aynı yorgun alışkanlık içindeydiler.
ve on beşlik şarapnelin çeliğinde
ince boyunlu çocuklar uyuyordu.
ve ayın altında kağnılar
yürüyordu akşehir üstünden afyon'a doğru.


bu çağın ozanlarından yeni destanlar beklemekte tarihini bilmeyen,
idrak edemeyen, emanetine sahip çıkamayanlar...

Eyvallah ozan.
bu çağın ozanından kısa ve özlü bir destan.

darısı Çanakkaleye, Samsuna, Erzuruma...
malazgirte Alparslanla...
kocatepeye koca Atayla.
dalga dalga Anadoluya.

var olasın,
seni tanımak ki onurdur ve okumak.

Eyvallah...