Ben eskiden geceyi sevmezdim
Boğardı beni öyle zifiri karanlık
İçim sıkışır,uyku tutmazdı
Yaşama sevincim de o karanlıkta kaybolurdu
Her gece ufuk çizgisinin bekçiliğini yapardı gözlerim
Hep bir aydınlık arar,o aydınlığa kavuşmak için beklerdim
Yine bir gün geceyle başbaşa kaldık
O gün gözyaşlarım da ortak olmuştu bana
Sonra kalemim ve kağıdım da geldi
İlk kez gece yazıyordum
Daha önceleri hep gündüzleri yazardım
Kalemim sanki bir rakkas gibiydi o gece
Kağıdın üzerinde raks eden
Kelimeleri hafif ve derinden
O her hareketinde sanki gün doğuyor gibi
Her dokunuşunda kağıda ışıklar saçıyor sanki
Ve kalemimin dansına dalan ben o an anladım
Huzura ve aradığım aydınlığa varmak için hep yazmalıydım
O gecenin kasvetli denizinde yüzerken bulduğum
Kırılmış iki melek kanadından birini kalemim olarak kullandım
Her gece akıttığım koyu kırmızı renkteki gözyaşlarımı mürekkep yaptım
Her kağıda farklı kelimeler yazdım,her seferinde farklı baktım
Ama kalemim senden bir parça olduğu için
Her seferinde kağıdıma içten içe seni anlattım...

/DoGan