Ne vakit içim sızlasa
Yadım sinemde bir yetim gibi mahzunsa
Hüzün yüreğimde makus bir makamsa

Gözyaşım
hiç susmasa,
gönlüm hicrana kansa

Umutlarım birgün
kanatlanıp sürur yaşacaksa
Olsun, sızımla başbaşa,
yalnızlık içimi burksa da


Sevmek, ruhundan
kelam etmeyi becermektir
Aşk, hak ve hakikatin l
ehçesinden serdeten esindir

Akıl ve izan kar etmez,
irade elhak vecdiyle bütündür
Ötenin ram eden firkati
vicdanımın senasında edeptir

Yoksa heder olmak hangi
vaktin bedelidir, sabır direniştir
Halinden bihaber olan
bir nefes aşkın şiarından nasipsizdir


Nefes kimi
zaman vurgun yer
Ten ve beden olarak
ne hikmetse zarurete itibar eder

Kemaliyet irfan ister,
aklı selimlik mizan adına bedel
Gönül kapısı niye durmadan
umut içim vaktini bekler

Nasibin edebinde niyet
ve ihlas zaruret-i rikkat ister
Taat ve ecir kimin
rızasının hasretinin ümidini biçer


Araf niye
içinden geçilen bir keder
İnsan umudun inkişafında
aşkın sedasını dinlemek ister

Figan etmek adına neyi
varsa, ukteler nefsi değilse gider
Fani olan hevestir, hülyalar
umudun muvanesinde yaşar

Aşk, ruhun
firkatinde yaşanan mekştir,
kalbin lehçesinde ki edeptir

Nefsi
telakkiler zafiyetin
hanesinden nüveleşen sığ ifadedir

Yoksa
ummanlaşan gönül hangi
sahrada sussuzluk yaşayacaktır


Ey nefesi müddeli
cazibe, celbeden hadise

İnsan
düşünmek için merakın
taliminde umut ve ahsendir

Gam ve keder
nederlere göre ömrüni
ikame eden divanenindir

Kader
ve kazaya iman,
akıl ve izanla yol almaya
ram olan insandır

Beşer henüz
ehliyete haziz olmaya aday
bir nefestir, zafiyet niyedir

Kalbi
ve ruhi halin erbabı, maveranın
şerabından nasiplenen gayedir

Aşk, salt
cennet ve cehennemin
adresini şehretmez,
ihsan ve rıza payesidir


Sokaklarda
aç dolaşan, kursakları
kuruyan kim varsa

Umudu
hazanlaşan her nesef
hata etmeye aday olunca

Kaygısız
ve kasvetsiz yaşayan
ehl-i cemaat mensupları çok sa

Bikmem ki kime
ne demeli, sekülerşenen
zümreleri ne ile itham etmeli

Millet
bir anlamda
din demektir, din ise
şimdi nasıl mahzuniyet içindedir

Cemaatler
nüfuslarını artırmak derdinde,
feyzim kaçar korkusuyla zan etmekte

Tefrikayı
kimler önceliyor,
düşman denen illet sanki
içimizde katmerleşerek büyüyor


Kalk
şu miskin halinden
bir an olsun farkı
fark etmek için say et

Sokaklarda
üşüyen yapraklara şöyle
ibretle nazar et, vicdanı davet et

İnsan ne kadar
gözü açık olsada, farkı göremiyorsa
hala uyuyan zavallı bir sanıktır

Eşref ve izzet
emeğini vefaya ve ecre hasreden,
iyilikten vazgeçmeyen canındır

Yoksa vuslat
ne kadar kolay olan bir hesaptır,
kaygı ve kasavet kim için vicdandır

Ne kadar ağlasan,
ruhunun ve kalbinin kitabını
okumadan yansan, sadece bir hardır




Mustafa CİLASUN