aynalar aynalar avuttu seni
aynada resmin oynattı seni
gördüğün cismin aldattı seni
şimdi gerçeklere sırt çeviremezsin

nezaman biter bu faslı bahar
sonbahar geçse de ardında kışı var
ömrünce görmemiş ne kış ne de kar
süslü sözlerle avunamazsın

tane tane elendim unufak oldum
parça parça bolundum bıgane kaldım
secilmiş sozune aldanıyordum
kopurdun tastın durulamazsın

aynalar taraklar sırdasın olur
dalkavuk mizaçlar yoldaşın olur
gittiğinin ertesi ismin unutulur
heryerde tahtına kurulamazsın

maharet konusmak değıl susmaktır
her isin pesinden beraber kosmaktır
caglayan olup bazen cosmaktır
bir bardak suda fırtına koparamazsın

gururla aldanıp fahr ile yanma
kendini secilmis nimetten sanma
peteği gormedin şerbete kanma
arının ilminden anlayamazsın

bilirsin başagın sonu degirmen tası
sabırdır insanın ekmegi ası
adalet bilmeyen pervasız bası
taştan taşa vursan avutamazsın

toprak soğuk ve çoraksa eğer
kadrini bil sürmeye değer
kendince iyilik edermiş meğer
bu yarayı ateşle dağlayamazsın

minneti kendine bilmekse derdin
kaderin ipine yine un serdin
kudret elini bir çiçeğe verdin
gözyaşı gözüne durur ağlayamazsın

bilirim içinde ince bir sızı
kahreder insanı bitince nazı
yoruldun beklemekten baharı yazı
zamanı geriye çeviremezsin