sanırım ölüyorum
çünkü sanırım annem ölüyor
ellerim kurumaya başladı yalnızlıktan yavaş yavaş
gözlerimin nemi yeşertemiyor içimin gazellerini


sabahın bin cıvıltısına
yeryüzünün su kokusuna aşina değilim
saydam geçirgenliği bir duvar oldu ruhumun
çarpıyor ve sanırım ölüyorum
sanırım annem ölüyor


veda bakışlarında
hicran sözlerinde tükenip duran kalbim
artık çok esnek
çok katlanabilir kağıttan bir kuş


ve annem
içimin ormanında daim ceylanım
seni sereserpe tekdüzeliğime yoldaş ettiğim zamanlar
bitiyor mu ne

neden bunca veda
niye bu hüzzam bakış

buradayız
dünyayı çiğnemeye devamdayız
sensiz hangi depremi karşılasın göğsüm
hangi yağmur ıslanmaya değer

yüzümün incecik kıpırtısına bakılırsa
ve hüznümün devasa açlığına
ölüyorum sanırım
çünkü sanırım annem ölüyor

getir bana şimdi melek
sesimi ödünç verdiğim sineyi
sütünden iman emdiğim
göğsünde hazan söndürdüğüm memeyi

getir beni annemden
dünyanın içine koy

yeryüzü yüzüme çığlıklar çizsin şimdi
nefesimde kızıl ceninler büyüterek
ölüyorum sanırım

çünkü düşlerimde bir anka yandı
rüyamın gözesinde
serin sular çağıldadı gözlerimden

derdest et şimdi beni melek
ruhumu fersiz sonlardan koru
kanatlandır kalbimi
sar beni merhametin pamuğuna

çünkü melek
sanırım ölüyoruz
bütün anneler ölüyor
bu gün sıra benimkinde

Şükrü Özmen

i2ibinon

@..