1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
857
Okunma
yutkunamadığım tek şehir
derdin
uzak uzak bakıp İstanbul’a
öfkelenirdin
yanı başındaydım
dokunsan kucaklardın
habersizdik birbirimizden
oysa
damla damla insan yağıyordu
tepemizden
yapayalnızdık
basıyorduk başlarına yalnayak
omuzlarımıza çarpan rüzgardı
homurdanıyordu dönüp arkasını
bir özür umuyorduk en azından
umduğumuzla kalıyorduk
aynı annenin evlatlarıydık
anne ki yolunu gözlerdi
yol bilmezlerin
yutkunamadığım tek şehir
derdin
ardından bir ağız dolusu küfür ederdin
vakitsiz esen rüzgara döner
sapsarı dişlerini
bilerdin
küçüktüm ufacıktım
sen koskoca İstanbul’dun
bense ilçen
hatta köyündüm...
Cevap Yaz