-Öylesine değişti, bozuldu ki şu zaman
Kimi övsen ânında giriyor havalara
Diyorsun; ’şiir güzel, senin kalemin yaman’
Soyunuyor boyunun on katı dâvâlara
Pohpohlarsan sevinçten keklik gibi sekiyor
Yorum yazmazsan hemen kılıcını çekiyor-


Şairim demiyorum, yirmi yıllık çırağım
Senin taşların bana çölde bir kum tânesi
Dersen; ’ben en büyüğüm, herkesten çok ırağım’
Kapılarını açmaz hiç bir gönül hânesi
Yazdıklarını bir tek yorum dostların yutar
Zâten onlar ne yazsan yalandan alkış tutar!

Boşuna çırpınırsın bana hiç bir şey olmaz
Bir şâir yitip gider, bundan duyarım kaygı
Sözlerinle incir’in bir çekirdeği dolmaz
Biraz tevazû göster, biraz insana saygı
Bak kardeş! Atışmaya yanlış adam seçersin
Bu kafayla gidersen kendini zor geçersin

Mütevâzı yürekli herkese sâhip çıktım
Sen büyüklük tasladın ve başlattın savaşı!
Ne arkandan konuştum ne yivli kurşun sıktım
Dozunda bir hiciv bu, taşların en yavaşı
Şimdi bunun üstüne yazacaksan taşlama
Dürüst ol sözlerine iftirâyla başlama

.