Yorgun gözler umutsuz bakınırken yarına
Vardılar efsunları kaybolmuş baharına
Her yenilgiden bilgi, hatadan tecrübeyi
İmbikten geçirerek doldurdu ambarına

Sabrı çileler için ilaç eyledi zaman
Zengini akıllıya muhtaç eyledi zaman

Hey gidi koca çınar namıyla anlı şanlı
Şimdi kulağı duymaz bakışları dumanlı
Anıların koynunda arıyor geçmişini
Nerede eski günler nerde o delikanlı

Baş eğmez dağları da dize getirdi zaman
Yorgun düşen bedeni yedi bitirdi zaman

Saklandıkça hayatın kuytularında gün gün
Dal verip budaklanmış bıraktığı her sürgün
Dostlarda göç edince peyderpey bu dünyadan
Saklandığın kuytuda ruhunu sardı hüzün

Avına pusu kurmuş bir leopardı zaman
Dostları birbirinden bir bir kopardı zaman

Yüzlerinde zamanın askerleri saf durdu
Gün be gün yaratmakta çizgilerden bir ordu
Her fırtına dalından bir yaprağı düşürmüş
Ne rüzgâr izin aldı ne düşen yaprak sordu

Ömrümüzü bitişe sürüklemekte zaman
Ölüm denilen sonu körüklemekte zaman

Kuşlar Azrail gibi dolanırken başında
Dostların, son görevi ifanın telaşında
Son nefesle anılar kaybolur karanlıkta
Yepyeni hayat başlar o musalla taşında

Coşari yaşanılan hayatın kendi zaman
Beden toprağa kondu o an tükendi zaman

20.11.2011

İbrahim COŞAR