Seher vaktinde güldür öğle demi karanfil.
Akşam üzeri lâle ona vurgun piyale.
Buğusu huzur saçar buna gönüldür kefil.
Çaydanlığa bağrını hazla açar nihale.

Bu hikâye berdevam nefes alıp verdikçe.
Buğusu siler pası yudum yudum içerken.
Ayrı bir seremoni el bardağa erdikçe.
Bazı an ikindide bazen de sabah erken.

Çay içmek özen ister inceliktir her yudum.
Haz iklimi onunla damga vurur zamana.
Bir gün bir rüya gördüm ipek kilim dokudum.
Çayın ıtırı sindi ilmek ilmek her ana.

Çay menzili varılan bir buğulu devrandır.
Billûrlaşır sineler onun berraklığında.
Dostla içilen çaylar “doyulmaz hüsnü andır.”
O imdada yetişir gönül kuraklığında.

Naz karanfil katresi yârin dudağı iksir.
Damakta burukluğu sürer bir ömür çayın.
Çaya kem gözle bakmak yazılır cana taksîr.
Haz halesi dolanır boynuna dolunayın…
Ankara, 28.12.2011 İ.K