/Yusuf-Züleyhâ aşkı yüzyıllardır bilinir
Bu öyle bir sevdâ ki zihinden zor silinir
Kuyuya, zindanlara düşse de çıkar Yusuf
Yaratan’ın izniyle putları yıkar Yusuf/



Kötü günler geride kalmıştı Yusuf için
Artık zindandan çıkmış ve bir aziz olmuştu
Züleyha’ysa aşkıyla yanmıştı için için
Şâşaalı hayatı çile ile dolmuştu

Çok güçlü bir kadındı ve de oldukça zengin
O’na ulaşmak için dağıttı tüm varını
Bu tarifsiz bir aşktı öyle büyük ve engin
Sonum ne olur diye düşünmedi yarını

Ağlıyordu sürekli O’nun adını anıp
Yandı kavruldu özü, yüzü sarardı soldu
Yaşlandı tüm bedeni aşk ateşiyle yanıp
İflas etti gözleri artık göremez oldu

Bu şekilde çok uzun zaman geçti aradan
Tam otuz yıl boyunca hep Yusuf’u aradı
Dualarını duydu yardım etti Yaratan
Bütün bu çabaları bir gün işe yaradı

Yusuf’u buldu lâkin kapalıydı gözleri
Oysa son arzusuydu yüzüne son kez bakmak
Yürekleri dağladı sarfettiği sözleri
Demek buydu kendini aşkın oduyla yakmak

İkisi birlik olup Allah’a yakardılar
Biraz sonra etrâfa parlak bir nur saçıldı
O gözler ki yıllardır görmeden bakardılar
Hem gençleşti Züleyha hem gözleri açıldı

O esnâda Yusuf’a yeni bir vahiy indi
’Senin peşinden koştu pes etmeden otuz yıl
Hasretinden döktüğü göz yaşı yeni dindi
Çilesini unuttur onu kendine eş kıl’

Dedi ki Züleyha;

’Putlara tapınırken ne kadar da körmüşüm
Onların hiç birinin kendine yoktu hayrı
Ben ki senin sîmanda Yaratan’ı görmüşüm
Yemin olsun başka şey düşünmem O’ndan gayrı’

Yaratan’a duyduğu aşkı kuluna sanıp
Yusuf’un sayesinde o hidâyete erdi
En sonunda sönmüştü seneler boyu yanıp
Allah’a inanınca bitmişti bütün derdi

Evlendiler sonunda ve bir yuva kurdular
O kadın ki sevdânın destânını yazandı
Asırlara bu aşkın damgasını vurdular
Züleyha hem Allah’ı hem Yusuf’u kazandı.

.