Daha dün görmüştüm güneşi, tan yeri ağarırken ufukta.
Bu gün ne çabuk yorulup akşam kızıllığına büründü yamaçta.
Daha bir gün olsun, dilediğim hayatı yaşamazken ben.
Bu kır saçlı baştan kaç yaz, kış gelip geçti, bilmem ki.

Gök kuşağı rengi bakışlarım, kaybolup gidiyor halimde,
Yorgun güneş, kızıla bürünmüş, gün akşam olmadan batıyor artık.
Gök kuşağı rengindeki gözlerimde ne hayal, ne düş kalmış.
Çektiği acılarla yüreğimi büyüten gözlerimdeki ışık sönüyor artık.

Her eylülde sararıp solan ömürden günler gazel gibi dökülüyor artık.
Yedi veren gülleri gibi açıp çoğalmıyor, artık bana umut olan hayallerim.
Gün batımında çatlak dudaklarıma değmiyor artık narçiçeği dudakların.
Yüreğime kar yağıyor, üşüyen ellerimi tutmuyorsun, gülüm yüreğinle artık.

Artık üşüdü ellerin, yüreğinle beni sevmiyorsun be gülüm.
Yoksa senin kapına da mı kar yağıp kış geldi be güzelim.
Hatırladım da o güzel saçlarına kar yağdığı günleri,
Şimdi diyorum çıksa da güneş, verse yeniden yedi rengini diyorum.
Gençleşip zenginlerdik şimdi ikimiz birden, öyle değil mi diyorum…


25.12.2011
Cahit KARAÇ