dayanağım oldu kirpiklerime sürülen hüzün
göğsüme saplanan hançere döktüm içimi
yokken sen
dakikaları bağlarken saatlere aldırmadan hiç kimseye zaman
sevdim inkârını
“sevmiyorum seni artık” demelerin


anılarımdan çıkıp gelemeyen her ben sonrasında
yargıladım akşamların duvarlarıma sıvadığı yalın yalnızlığı
tutuksuz
ve gözlerim sımsıkı kapalı


kandıramadığım düşlerim oldu
haykırırken bittiğini
ve her çığlığıyla şiirlerimin
serildi ortalığa gerçeği yalanın


unutulan yeminlerin anımsanmasıyla
kırıldı sevinçlerim bir kez daha
ipe çekildi sana doğru yangınlarım


sahipsizliğin
kimsesizliğin
sensizliğin türküsü yazılmamıştı
içimde
ilk tınıyı sen kazıdın
şimdi ağıtlar dökülüyor bulutlardan
damla damla


kayıp bir aşk destanında
yitiyor mücadelesi kahramanların
evine çekilip
topluyor yıldızları koynunda ay
ne mümkün artık
nereye gittiği belirsiz yollarda izini bulmak
ışık yok
iz yok
ses yok


belirsizlikle içime çöken ağısı hüznün
sarıyor ruhumu çepeçevre
ıssızlaşıyorum
gün doğuyor
bitmiyor içimde gece



geceye tutsak günümde yalpalayarak arşınlıyorum kaldırımları/sarhoşluğumun kalıntılarını sildim kadehlerden/oysa masalarda kaldı izleri sözlerimin/sessizliklere sığınıyorum
lakin aç kulağını ve iyi dinle
dökülüyor dilimden hoyratça sözler



“seni sevmiyorum…seni sevmiyorum…seni sevmiyorum…seni sevmiyorum”




atilla güler