Hep doğruları anlat, haktan dem vur kalemim!
Kırıl ama eğilme, dâim dik dur kalemim!


Kalemim sana derim! Hep doğru yolda yürü
Tamah etme önüne bal konsa petek petek
Kötünün hizmetinde ne çoban ol ne sürü
Açlıktan kıvransan da ne el öp ne de etek

Saman alevi gibi hızlı parlayıp sönme
Kor olup ağır ağır yanmak daha evlâdır
Önünü kesseler de aslâ yolundan dönme
Niyetin düzgün ise koruyucun Mevlâ’dır

Sen doğru biliyorsan yüreğinde yatanı
İçini ferah eyle bir gün ortaya çıkar
Boş ver kafana takma sana çamur atanı
Kalbi fesat olanı gerçeği duymak sıkar

Dostlarını iyi seç, bir olsun içi dışı
Her yüzüne gülene canım, ciğerim deme
Aldanırsan yaz günü sana yaşatır kışı
Ummadığın bir anda sırtından hançer yeme

Bir insanın özünde var ise sevgi, saygı
Tevâzû sahibiyse, burnu değilse Kaf’ta
Ondan kötülük gelmez, duyma birazcık kaygı
Her zaman yan yana dur onunla aynı safta

Beni dinle kalemim! Sana son sözüm şudur:
Eğer olmak istersen ömrünce dürüst kalan
Ne maske tak, ne rol yap, ne hasetinden kudur
Çıkar sağlamak için asla söyleme yalan.


Kalemim, benim/ ben, kalemim.