Bugün negatif duygular kapladı bedenimi, beni yerden yere çalıyor,
Televizyondan teselli bulamadım, kahvaltıdaki kaymak da yetmiyor,
Hayatın insanı getirip bırakacağı arena hiç kimsece bilinmemektedir,
İnsanoğlu kuş misali ama kanat her zaman çırpmak istememektedir...

Düşünüyorum da, neye ulaşırsam iyi hissedebilirim kendimi acaba?
Böyle bir çaba ve amaç gözükmüyor, hedefsizlik midir bunaltan ya da?
Hayatın bittiği bir yerdeyim, bundan sonrası ne bana güzellik ve ne de,
Mutluluk getirecektir, hayat böylesi bir hayal kırıklığıdır, her neredeyse...

Keşke hayata daha sorumsuz ve amaçsız başlasaydım diyorum kendime,
Öyle olsaydı hala arayışlarda olurdum yıllar sonra ulaşabildiğim bu yerde,
‘Orası neresidir?’ Diye sorulduğunu duyar gibi oluyorum, cevabı yoktur,
Aştığımız onca engebenin sonunda geldiğimiz yer de kocaman boşluktur...

Madem ki kocaman bir hayat bırakmış olduk arkada, bunca yol aldık ve,
Olgunlaşmış bireyler olarak toplumdaki yerimizi aldık, sonrasında yine,
Sorularla karşılaştık, içimizde kaynayan ve dudak ucumuza kadar gelen,
Neden böyle çaba ve eziyet? Nerede mutluluk, bize onca söz edilen...?

Mutluluk hiçbir yerde, hayat da öyle aslında, yaşamak boş çuvala girmek,
Var olunduğu sürece yine aynı çuvalın içinde debelenmek de debelenmek,
Debelenirken geldiğimiz yerde duyduklarımız mutsuzluğumuzun zirvesidir,
Sonrasında olabilecekler de yine bize uzak ve aynı zamanda kaderimizdir...