Her gün kendime söz veriyorum.
Bir daha aramayacağım diyorum.
Onu unutup kurtulacağım diyorum.
Ama bu nasıl bir aşksa, aklım hiç almıyor.
Kalbime laf anlatsam, gönlüm beni dinlemiyor.
Nefesini hissedip, Sesini duymadan yaşayamıyorum.

Her akşam kendime söz veriyorum.
Bir daha konuşmayacağım diyorum.
Ama sesini duymadan edemiyorum.
Ama bu nasıl bir aşksa, aklım hiç almıyor.
Kalbime laf anlatsam, gönlüm beni dinlemiyor.
Nefesini hissedip, Sesini duymadan yaşayamıyorum.

Her gün kendime söz veriyorum.
Bu gün son, bir daha aramayacağım diyorum.
Ama sesini duyup konuşmadan yaşayamıyorum.
Allah’ım bu nasıl bir aşksa, aklım hiç almıyor.
Kalbime laf anlatsam, gönlüm beni dinlemiyor.
Nefesini hissedip, Sesini duymadan yaşayamıyorum.

Her gün gül yüzünü görüp sevmek istiyorum.
Onu sevmeden ölürsem kahrolurum biliyorum.
Gül bahçesinde gül koklamaktan korkuyorum.
Allah’ım bu nasıl bir aşksa, aklım hiç almıyor.
Kalbime laf anlatsam, gönlüm beni dinlemiyor.
Nefesini hissedip, Sesini duymadan yaşayamıyorum.

Onunla muhabbet etmeyi seviyorum.
Gözlerine bakıp onu görmeden seyrediyorum.
Onsuz yaşamın tadının olmayacağını biliyorum.
Aman Allah’ım bu nasıl bir aşksa, aklım hiç almıyor.
Kalbime laf anlatsam, gönlüm beni dinlemiyor.
Nefesini hissedip, Sesini duymadan yaşayamıyorum.

Onsuz yaşamın hiçbir anlamının olmadığını biliyorum.
Onun uğruna aç, susuz kalıp ölsem de umurumda değil,
O, sevgisiyle aşkıyla, bunu çoktan hak etti biliyorum.
Aman Allah’ım bu nasıl bir aşksa, aklım hiç almıyor.
Kalbime laf anlatsam, gönlüm beni dinlemiyor.
Nefesini hissedip, Sesini duymadan yaşayamıyorum.


16.12.2011
Cahit KARAÇ