Hiç kaybetmemiş..

Bilmem ki anlar mı her yürek,
Kaybetmenin verdiği acıyı..
Bedenine işleyen o garip sancıyı,
Kaybetmeden anlar mı ?
Bende küçüklükten başladı kaybetme korkusu,
Çocukken defterlerim ve çok sevdiğim elbiselerime kıyamazdım,
Ben ölürsem onları da gömsünler yanıma derdim hep ..
Bunları anlatan şiirleri yazardım defterimin her sayfasına..
Biraz daha büyüdükçe ,
Değişti kaybetme korkusunun büyüklüğü,
Sanki biraz daha gerçekleşti..
Etten, buttan, cana değer oldu acısı ..
Bir insanın eksikliği duygusu,
Yaşanılan her saniyenin sorgusuyla,
Ağzından çıkan her kelimeyi hatırlamaya çalışırcasına
Hafızanı yoklarsın, onu kaybettiğinde..
Onun bedenini gömersin de,
Hatırasını gömemezsin ,
Sen bana bunları bıraktın, bunları hep söylerdin bana, diyemezsin..
En çok da kendini duyuramamak koyar sana,
Zamandır geç kaldığın,
İyi bilirsin ..
Nefes aldığında söyleyemediklerini,
Daha fazla haykırırcasına toprağında söylersin ..
Ve belki de utanmadan cevap beklersin, umut edersin …
Peki hiç düşündün mü;
Neden hep bir söze muhtaç kalan göçüp gider,
Ve hep geç kalınırlar sevilmeye ..
Aslında hiç kaybetmemiş olanlar, daha çok acı çekerler..
İlk kaybettiğin en büyük acındır oysa ..
Toprağında gözyaşı dökmeden anlayamazsın sevdiğini ..
Şimdi sana bıraktı kaybettiğin, bu cezanın büyüklüğünü .