Söz yorgun sükût mahkum zamanın aynasında.
İbrişim edalı kız maveraya kanatlı.
Aşkın hüzzam bestesi meleklerin yasında.
Aşk seferine çıkar seher vakti bin atlı.


Han kapısı kilitli yollar ise toz duman.
Hüzün çıkını mihman dervişin asasına.
Yıldızlar sinesinde ağlamaklı asuman.
Yıllardır akıl ermez şu gönül yasasına.


Bir Leyla gamzesine sığınır bazen âşık.
Çöl ceylanları ağlar mecnunun ahvaline.
Mor menekşe edalı yârin zülfü dolaşık.
Su yanar bulut ağlar güneşin zevâline.


Bir kepez misalidir âşığın bağrı her dem.
Dalgalar hırçınlaşır yeni yetme tay gibi.
Vefa izine çıkar lâl olur birden sitem.
Dildâr dolanır gider yeni doğmuş ay gibi.


Hâli tasvir etmenin yolu bazen sükûttur.
Atlas yelkenli gemi enginde yol alırken.
Taksime kapı açan serazat sanma uttur.
Çeker gidersin bir gün aklın yârde kalırken.


Bir veda senfonisi çalar guguklu saat.
Naz perisi vefaya bigane kalır o dem.
Ilgar olur öteye toynakları terli at.
Yâralar depreşir de o an bulunmaz merhem.


Aşk hâli resme sığmaz elifte simgeleşir.
Karac’oğlan gönlünde kar olur tozar yer yer.
Kalem elif yazarken sevgili imgeleşir.
İnce yağmurlar yağar nazla ıslanır seher…
Ankara, 01.12.2011 İ.K