Aslında bu sözlerin içinde derin duygular ve anlatımlar olmalıdır,
Şiirde ifade bulması kısır bir döngüde ilerlemek yahut kalmaktır,
İnsanlık daha çok ölüyor bana göre, sevgiyle tedavi olamıyorlar,
Sonrasında dönüp dolaşıp sevecekleri insanlara bela oluyorlar...

Sözgelimi minnoşumla benim ilişkimiz, bizde farklı bir sevgi var,
O beni biliyor ben de onu, sanki bizi bekliyor saatler, dakikalar,
Onu bekletmeyeceğimi biliyor, kendisinden emin bir duruşu var,
Beklendiğimi biliyorum, evdeyken de onda beni saran bir yan var...

Dünyaya açılalım, bizdeki iyiliği şumullaştırarak yeniden okuyalım,
Herkesin birbirine sunacağı maddi objeleri de bir tarafa bırakalım,
Birbirimizi seversek yenemeyeceğimiz kötülük yoktur, böyle biline,
Muhteşem Yüzyıl’da bile aşk vebayı yendi, sonunda ölüm gelse bile...

Neticeten diyorum ki ben de atalarım gibi; ’Sevelim sevilelim, dünya,
Kimseye kalmaz!’ Arka çıkalım her zaman dost bildiğimiz bu insanlara,
Az da yaşasak çok da, bizi bekleyen birkaç metre bezdir sonunda ya da,
Bilinmeyen bir çukurdur, o da bizi bulamayabilir, eğer şansımız varsa...