Nisan…
artık yağmurlarda başlıyor
gece bitmeden önce
alacakaranlık avuntularım sarmaş dolaş
incinen yanlarım artık cezbetmiyor beni
asık yüzüm geçmişin ân’a yansıması

aysız gecelerde kıvranan yazmak arzusu gibi
yakama yapışmış ayrılık uykusu gibi
sersem,ağlamaklı duruşum
yanağımdan süzülen her damla Seni çağırır
bendeki Sen ayakta tutar kimsesizliğimi

karanlık tarafıma gidiyorum

aksesuar gibi bir kişilik
bulutlar gökyüzünde asılı sanki
içimin güzellikleri kazındı spatulayla
ve siyahın tonlarına boyandı yeniden
yalnızlığın rengine…
gün gün ömrümü yiyorum
artık savruk günlerin ihatasındayım
bir senfoni edasında çığlıklarımdan yükselen sesler
dilsizliğimin seferberliğinde kenetlendi kelimeler
Gecenin büyülü gizemine vuruyorum kendimi
dilime avuntu türküleri doluyorum
ağlamak yaşları biriktiriyorum gözlerimin deltasında
ruhumun hazan örtülü uçurumlarında med-cezirlerimi
gizliyorum
her geçtiğin duraklara “Sen” numaralı otobüsleri
görevlendiriyorum
dağları ve taşları sürüyorum Senli düşlerime
yüzümde yansıyan gülüşlerine asıyorum yelkovansız saatleri

aklımdasın şu an,
zamanın akışkan kanında buluyorum Seni sıcacık
Seni içimin duvar diplerinde çoğaltıyorum
nefesinle sürüp,atıyorsun içimdeki gizemli yalnızlığımı
öyle çoğalıyorsun ki yüreğimde,Seni benle karıştırıyorum
Seni bende yaşatıyorum çoğu kez
Sende beni yaşat/ıyormusun..! ?


Süleyman Altunbaş