Kapkara, koyu bir akşamda
dün yine dinledim sessizliğimin sesini,
kulaklarımı tırmaladı,
yorgun bedenim ilave oldu yalnızlığıma,
yalnızlıkla dolu olan akşamıma,
seninle konuştum,
duymadın değil mi?
hissettin belki de...
bende kalabalık olduğunu düşünen yüreğe seslendim,
farketmedin değil mi?
sonrası var, ah o sonralar
beynime nakış gibi işlenmiş
eski, mesut günlerimi düşündem,
kızma ne olur üzülmedim,
neden burdayım demedim,
diyemedim,
kadere karşı gelemedim bu kez,
kabullendim çoktan.
kendimi düşündüm sadece,
kalabalık şehirde insan yalnız kalabilir mi diye?
kaldım işte,
kimi İstanbul’da
kimi Ankara’da
kimi Maraş’ta
kimi Uşak’ta
bir bendim bu milyon ışıklı şehirde
zerre bedenimle yalnız kalan,
hadi yine tutamadım içimde,
itiraf edeyim mi sana?
inan üzülmedim ki,
geçip giden zamana kızdım,
oda kendimce...