Bir şiir yazmam lazım sana,
Ama bu gün yazmak istemiyorum!
Aslında bu sabah ki konuşmamızda,
Bir şeyler hissetmişsindir belki,
Bu bir veda şiiri anlasana…
Kısacası “Bir hoşça kal” benim ki,
Nasıl söylenir bilmem ki…
Veda etmek istiyorum,
Önce sana, sonra yavruma,
Sonra da bütün dünyaya…
Veda etmek istiyorum hatıralara.

Bir şiir yazmam lazım sana,
Ama bu gün yazmak istemiyorum!
Sakın üzülmeyesin anlatacaklarıma,
Hani nasıl söylenir bilmem ki…
Açıkça ben öleceğim diyemem ki.
Kolay değil biliyorum kabullenmek,
Sana bir sır vereyim mi?
Ben alıştırdım kendimi ölüme…
Ölüm dediğin ne ki,
Ağızdan çıkacak bir tek kelime,
Ve son bir nefes belki…

Bir şiir yazmam lazım sana,
Ama bu gün yazmak istemiyorum!
İster inan, ister inanma,
Çok sevmiştim seni,
Şimdi sevmiyor muyum sanki?
Kim bilir belki?
Ya da itiraf etmek gerekirse;
Galiba halen seviyorum…
Yoksa daha kolay olurdu veda etmek,
Lafı dolaştırmazdım böyle,
Daha kolay olurdu, çekip gitmek…


Bir şiir yazmam lazım sana,
Ama bu gün yazmak istemiyorum!
Yazınca kalemi kırmalıyım çünkü…
Yazınca ağlamalıyım son defa,
Yazınca istemeliyim senden vefa,
“Seni seviyorum” demelisin son bir defa…
Ve söz vermelisin;
Senden sonra ağlamayacağım diye,
Ayaklarımın üzerinde duracağım demelisin,
O güzel gözlerinle,
Son bir defa gülmelisin.

MEHMET FİKRET ÜNALAN