aslında hakikate tanık değil varlığımız
bu gafletle,
ve seyrindeyken hayretle...
söylenenler ve yazılanlar boş mermi çekirdekleri
kim bilir kimleri vurmuş onlar vaktiyle..

ben ümidin oğlu hasret
sen rüzgârın kızı sam yeli
kardeşim vuslatla geçerken gördüm seni
abin fırtına istemedi birleşmemizi

ey rüzgârın kızı
bu mevsim bizim mevsim değil
ümidim öleli yıllar oldu
kardeşim vuslat aynı abin gibi
hani oda az değil ha...

aslında sancısındayız hakikate şahadetle bağlıyken
sen gülümsersin ben ağlarım
vakitler bir anı,yolcu son treni beklerken
bir dilemmanın ucundan tutmuş birer silûetiz sadece
yazılanlar kâğıtta söylenenler havada kalmışken...

ey rüzgârın kızı
duydum ki dünürler gelmiş size
garazın oğlu ihanete istemişler seni
sen kaybolmuşsun gözlerden
öyle anlar oluyor ki hissediyorum:
-beklerken o son treni;yüzümde o ılık nefesini..




(geçmiş çalışmalarımdan)