Ayaklarımın altında bir kilim,
Bir tahta masa, iki sandalye,
Canım önünde soluk bir koltuk,
Elimde sapsız fincanda kahve,
Ve o zehir zıkkım meret,
Dumanında boğulduğum.
Ama ,
Saraylara değişmediğim,
Evim olsun yeterki benim mabedim...

Yerde yırtık bir minder,
Arada başımı koyar dalarım,
Gaz kokulu ocağımda,
İstersem taşı kaynatırım,
Kimselerle yok ki bir derdim ,
Sırtımda yüklü zaten kederim,
Ama,
Kendimi cenete düştü sanırım,
Evim olsun yeter ki benim mabedim...

Külüstür kapımı zar zor açarım,
İçine girdim mi sevinçten uçarım,
Hatırımı sormak isteyene kalbimi ,
Görmezden gelene sabrımı salarım,
Nasıl dünya ya yalnız geldiysem,
Başımı alır yine öyle giderim.
Ama,
Boylu boyunca uzanacağım,
Evim olsun yeter ki benim mabedim...

ÇİMDİK 28.11.2011


EVİMİ ÖZLEDİM SADECE.O BENİM SIRÇA SARAYIMMIŞ MEĞERSE...