Son şiirime aldığım yorum bu kısa cümlede ifadesini buluyor,
Ben de düşünüyorum üzerinde; ‘Acep şiir dediğimiz ne oluyor?’
Cevap veremiyorum, çünkü uzar gider kelimeler, cümleler ve,
Ortaya çıkan olmaz, boşa yapıştırılan söz ve anlamsız hikaye…

Söylenecek söz çok aslında;’Şiir değil bu, masal değil bu, hikaye,
De değil bu!’ diyecektim ama romanı atlamamak gerekir, öyleyse,
Yazılan hiçbir konuda kısıtlama yapmamak gerekir de demiyorum,
Aksine yapmak da demiyorum ve tartışmayı içimde sürdürüyorum…

Koskoca bir imparatorluğun bakiyesiyiz, genç cumhuriyetin bakisiyiz,
Hiç dönüp baktık mı kendimize; ‘Sahi biz aklı evvel insanlar kimleriz?’
Kim olduğumuzu unuttuğumuz kadar uzaklaştık kendimizden, bir de,
Şair olduğumuzu zannederek geldik bu zamana ve özellikle bugüne…

Şiir değil bu, masal değil bu, hikaye dersen o hiç değil bu ama roman,
O bu olabilirdi, oysa ortalıkta gözükmüyor sözünü ettiğimiz gibi roman,
Bence şimdiden sonra roman yazmaya başlamak lazım, o tutacak gibi,
Bu şiiri de burada sonlandırıyorum, sırtım acıyor, sopa yiyecek gibi…