Terk edilen benim sen neden ağlıyorsun ki?
Sevda yangınlarında küle dönen benim,
Sen neden savruluyorsun ki?
Hasret dalgaları yüreğime çarpmakta iken,
Sen neden kahırlanıyorsun ki?

‘Ben gidiyorum’dediğin günü hatırlıyormusun?
Sana ‘gitme’ dediğimde
Masum tavrını takınıp ardını dönüp gidişini,

Bir canı,
Bir ömrü,
Bir sevdalı yüreği katledişini?

Şimdi ağlama..
İnanmıyorum ki..
Yanan ben,küllenen,savrulan ben iken,
Sen neden acıyorsun ki?

Bilemezsin bırakılıp gidilmeleri,
Sen giden oldun..
Bilemezsin yanmaları yıllar boyu yüreğinle,
Ben yanan oldum..
Terk edilen benim sen neden ağlıyorsun ki?

Ve ölen,
Ve biten,
Ben oldum sen daha ne biliyorsun ki?

Belki bir şehrin bir yerlerinde oturmuş üzülüyorsundur sende..
Belki yüreğin kanıyordur benim gibi..
Bilirim duygusalsındır,hassassındır..
Belki karanlık bir köşede sende üzülüyorsundur..
Kimbilir belki de..

Kibrit çöpü yanışı kadar arada düşünüyorsundur beni..
Bir hazan mevsiminin uzun soluklu bitişi arasında…

Gelmek istiyorsundur geri dönmek,
Belkide eski günlerde ki gibi,
Kollarımda ölmek…
Ah be sevdam ah!

Ölmek..ölmek..

Bir şehrin bir yerlerinde küçük ölümler yaşıyorsundur..
Yüreğin kanıyordur benim gibi…

Ben mi?
Belki de bende bir şehrin sokaklarında seni soluyorumdur..
Her önüme gelen sahipsiz gölgelere seni soruyorumdur?