0
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
1354
Okunma
Dul yaprağın öyküsü bu.
Sadece hissettiği poyrazları ,
Küskün anıları ağacına,
Taze kabuğundan keser.
Ama kalabilir mi,
Bir yüzük bağlılığında yaşamına.
Bilir mi kopacağını kıyametinin,
Rüyasının gerçeğe değişeceğini.
Kalan hüzün boşluklarına,
Akacak iki damla yasını
Saysa da kalmayacak giden.
Her şeye rağmen,
Adını seviyor o yaprak;
Sırada, farkında
Sondan sesler fısıldayacak
Damarlarına, hiç uğruna.
İhanet kılıfının başında
Yanındakinin gidişi aşkı çağırttı.
Haykırdı: Koynumda biri olacaktı?
Kırmızı olur akşamı, dönmez ki
Gittiği yer yanındakinindi…
Akşamın kırmızılığına itafen;
Yüksekten düştü yavaşça ve hüzünlü.
Kalmak istemedi asılı inatla,
Kapadı gözlerini, yavaş ve hüzünlü…
