Bir yağmur damlası olsaydım,
Bulutlardan dünyayı izlerdim,
Gelmiş,geçmiş tüm olayların,
Habercisi olmak ve bulutlara,
Kadar uzanmak çok isterdim.

Bulutlardan arkadaşlarımla,
En güzel şehre,köye,kasabaya,
Tam ortasına düşmek beraberce,
Orada kuruyana dek,
Hayatın tadını doyasıya çıkarmak,
Adımın yağmur olmasını isterdim.

Yeni arkadaşlar kurmak,
Belki bana,arkadaşlarımla,
Yeni oyunlar öğretirlerdi,
Hep beraber şarkılar söylerdik,
Onlarla güler belki ağlaşırdık.

Bugün de hava çok soğuk,
Bizde sevinmiştik arkadaşlarla,
Diğer arkadaşları tanıyacaktık,
Birden tanımadığımız damlalar yağdı,
Biz dikkatle onları izliyorduk,
Damlalar hızla çoğalıyordu,
Aniden bir fırtına,korkmuştuk,
Yağan damlaları tanımadığımızdan,
Hepimiz sağa,sola kaçıştık,
Onların kar taneleri olduğunu,
Sonradan o çocuklardan öğrendik.

Arkadaşlarımla insan olmayı düşündük,
Acaba insan olsaydım ne yapardım,
Epey kafa yordum araştırdım,
İnsan hayatının bizim hayatımızdan,
Daha iyi olduğunu anladım.

Yiyip,içtiklerinin güzel olduğunu,
Güldüklerini,eğlendiklerini gördüm.

Artık güneş çıkmaya başladı,
Benim kuruma zamanım geldi,
Bu güzel yerlerden ayrılacağım,
Maalesef kuruyup gideceğim,
Çok ama çok üzülüyorum,
Ama insanlar böyle değiller,
Yaşlanana kadar yaşıyorlar,
Artık kuruyorum,arkadaşlarım gibi,
Ne güzel,insan olmak varken,
Hayatımın sonuna geldim,
Hep buraları özleyeceğim,
Hey şehir,insanlar sizde beni,
Benim sizi özlediğim gibi özleyin,
Ah keşke insan olsaydım...

Sami ARLAN...