Kızıyor musun bana!
Kızmalısın.

Ben çok kızıyorum sana.
Elimden çekeceğin var,
Kaç bence.

Sin bir köşeye. Sesini çıkarma.
Sinirim tepemde bugünlerde.

Başımdaki belâlara sebepsin.
Senin için hava hoş tabi, umurunda bile değil.
Sonunu bile bile, beni türlü belâlara atmayı,
Sen marifet, hatta kâr sayıyorsun.

Ben utandıkça
Sen zevkten dört köşe oluyorsun.

Ne kadar utanmaz ve arlanmaz bir yapın var,
Ne kuldan utanırsın, ne Allah’tan korkarsın!
Hayret ediyor, şaşıyorum.

Sahi, sen korku nedir bilirmisin hiç!
Korkarmısın?

Ne yaparsan yap,
İsteklerini kabûl ettiremeyeceksin bana.
Canım bahasına direneceğim sana
Ölsem de gam değil.

Ama sen bunu göze alamazsın değil mi?

Bense korkmam ölümden.

Emaneti sahibine vermek,
Hayırlısıyla verebilmek duamdır benim

Ben olmasam, yoksun sende, biliyorsun!
Bildim. Yok olmak korkutur ancak seni…

Bildim değil mi!

Şunu da itiraf etmeliyim müsaadenle
Senden yaman ve sinsi düşmanım
Hiç olmadı benim...


01.57 – 2 Kasım 2011 İstanbul