Bazen düşünüyorum da, günü çeşitli parçalara ayırdığımızda,
Bize kalan parça hangisi, ne zaman var oluyoruz hayatımızda?
Günün yarısı uykuda geçmiyor ama üçte birini fark edemiyoruz,
Biz başka bir alemdeyken hayatımızın üçte birini kaybediyoruz...

Şimdi de benim uykum geldi, her akşam olduğu gibi kalkacağım ve,
Önce dişlerimi fırçalayacağım, iplik geçirme telaşı çok daha önce,
Yatağa uzanma işi var ki o bir geçiş dönemidir, adeta ölüm öncesi,
Bir dönem yaşıyormuş gibi mütevekkil, böyledir her uyku öncesi...

Şimdi uykum var ama dün gece de böyleydi, değişen yoktur bizde,
Bir bakıma her gece bizim evde kendisini tekrarlayan bir tekdüze,
Sıradanlıktan hoşlanmam ama hayatımın tamamı böyle, sıradanlıkla,
Geçip gidiyor günlerim, zaman hızla akıp gidiyor bizden bir bakıma...

Uykumun dağılmaması gerekiyor, televizyon da açık, öncelik onda,
Çekip giderim hazırlık aşamalarını gerçekleştirmek için sonrasında,
Yatma öncesi zaman hoş gelir bana günü yaşarken, mutlu olurum,
Sabah uyanma vakti de var ama o zaman genellikle sinirli olurum...

Sırası gelmişken neden sinirli olduğum, açıklamam gerekir burada,
Belki de anlatmışımdır, öncesinde yazmış olduğum satır aralarında,
Üst katımdaki cadı sabahın köründe parkeleri cilalıyor her sabah,
Yattığım yerde beddualarımı da alıyor aynı zamanda, her sabah...

Neyse, sinirlerimi daha fazla bozmadan şiirimi burada bağlamalıyım,
Satırlarımdan hoşlanmayan da olabilir, onlarla kulis de yapabilirim,
Hiçbir konuda istişare yapmayabiliriz de, ben zaten burnunun dikine,
Gitmekten vazgeçmeyen biriyim, bedeli ne olursa o hazırdır bizde...