Eski defterlerin yapraklarını teker teker
Acı içinde açtı gözyaşı parmaklar
Ne umutlar gizliymiş aslında içinde; fark ettim
Yaşanandan çoktu, yaşanmamışlıklar
Paslı çiviler gibi beynime çakılmışlar
Söksem de olmadı silinmedi izleri…

Kalsın göz bebeklerinde çiçeğin yılan hüzün
Süzülsün gökyüzünden haşmetiyle siyah
Pençelerine alsın sevincin kırık gülümsemelerini
Kırılsın hepsinin kalemi gerçeğin mahkemesinde
Titresin korku içinde tüm umutlar, hayaller
Zaten cesaretsizdi yürekleri…

Gece kan yağmuru bir ihtilâlle
Bütün düşleri düşürdüm iktidardan
Onlar değil miydi acımasızca beni kandıranlar
Merhametsizce taktım ilmeği boyunlarına
Zevkle seyrettim sallanışlarını darağacında
Onlara ram olmuş ruhumu, kilitledim zindanına
Bu sonu çoktan hak etmişlerdi…

Renksizliği oturtum koltuğa bundan böyle
Bıraktım peşini bütün renklerin
Gözüm tok artık süzülüşlerine etrafımda
Beyazı, sarısı, moru, pembesi, mavisi
Sadece hayalmiş, hepsi de aynıymış
Acımasız olsan da gerçek sana biat ettim
Renklerim bana hep yalan söyledi…