Daha 11 yasinda hiç birseyden haberi olmayan
Kirli hayatin masum kiz çocuguyuydum..
Gülen gözlerime hüzün çökerken
Hiç çikmayan sesim daha da suskunluga bürünmüstü o zamanlar...
Babam bir hastaliga yakalanmis
Evimizde bir kuru ekmege muhtaç olur duruma gelmistik..
Herseye ragmen sükretmeyi bilirdim
Annemden ögrendigim en büyüt seydi sükretmek...
Varlikta yoklukta ALLAH tandi bilirdim..
Lakin yine de kizardim yoklugun deli rüzgarina...
Çocuktum nihayetinde..
Kizardim neden benim de güzel kiyafetlerim yok..
Neden açiz diye..
Büyüklerimizin yardimi mutlu ederdi beni..
Ama annemin boynu bükülür
Keder düserdi gözlerine...
Meger büyüklerimizin elleri titrermis
Üç kurusluk yardimla...
Ve bir ramazan ayi
Darda olan kapimizi...
Ellerinde kameralarla
Yardim yapan bir kurulus çalmisti...
Iftar açilmis yemekler yenmis sohbet ediliyordu..
Bir an mikrofonun bana uzatildigini fark ettim...
Dediler ki su an en çok neyi istiyorsun güzel kiz..?
Kisik sesimle ve pembeye çalan yanaklarimla...
-Benimde güzel kiyafetlerim olsun...
Cümlesi çikmisti agzimdan..
Ve ardina anneme sarilip aglamistim...
Çocuk akli ya güzel kiyafetlerim olsun istemistim...
Ertesi gün televizyonda kendimi görünce
Söylediğim cümleyle nasilda utanmistim kendimden...
Hayatimda ilk kez yerin dibine girmek istedim..
Ya bunu birileri izlerse..?
Ya arkadaslarim görürse..?
Zaten dalga geçiyorlar benimle
Giydiklerimle..?
Ya simdi görürlerse...?
Offff offf...
Sag elin verdigini sol el görmesin diyen bir peygamberin ümmetiydik oysa..
Herkesin gözü önünde yapilinca ,yardim yaptigin kisiyi incetebilirsin diyeydi...
Nede güzel söylemisti efendimiz...
Yardimin en güzeli gizli tutulan degilmiydi?
Peki neydi bu göze sokulurcasina yapilan yardimlar...
Neydi????


...Asiyim Asabiyim...


Şiirim gerçek hayattan kaleme alınmıştır...


"ŞİİRİME GÜÇLÜ YORUMUYLA ANLAM KAZANDIRAN ARKADAŞIM ÇİLEĞE SONSUZ TEŞEKKÜRLER..."