Burada gurubun denizle kucaklaştığı
Rüzgarın sen diye estiği yerde
Kordonun kucağındaki seyir terasında
Bir kadın ağladığı için
Bir şair kucaklıyor
Ve sonra sesini temizleyip
Şiirine devam ediyor

Seni çok seviyorum
Çok çok biliyorsun
Yürekteki kelepçe artık öyle sıkıyor ki
Damarlarını kurutuyor kadının
Kanının akışkanlığını durduruyor
Biliyorsun
Denizin ortasındaki ışıkları gördü kadın
Orada istanbulda ki geceleri düşündü
Ama onlar sadece uzaklara giden
Gemilerin ışıklarıydı
Pervanelerin arkalarında bıraktığı
Çılgın köpükler beyaz birer bulut gibiydiler
Şiirdeki acıyı hissetti
Ve bıraktı şiiri dalgın dalgın
Ama ayın geceden kaçtığını gördü
Ölüm bile masum geldi yüreğindeki gözüne

Şairin gözlerine baktı kadın
O deniz gibi yeşil gözlerine
Sonra aniden bir gözyaşı döküldü avuçlarına
Boğuluyordu adeta seni seni
Seni çok seviyorum demek istiyordu sesiz çığlıklarıyla

Liriğin gücü yaşanıyordu gecede
Her dramın bir aldatmaca olduğu yerde
Biraz makyaj ve mimikle bir başkasına dönüşüyor kadın
O iki göz sana bakıyor mührünü yüreğine kazıyor adeta
Yakın geçmişteki hayatını unutuyorsun
Sana seni unutturuyor düşüncelerini düşlerine hapsediyor
Böylece İstanbul büyüyor gözlerinde bir ayrı evren oluşuyor
Orada İstanbul orada geceler bile bir başka başka bir dünya
Dönüyor ve geminin arkasında bıraktığı beyaz köpükler
Bulut dağlarına dönüşüyor

Ama evet hayat bu son perdede oynanıyordu
Bilakis kendini şimdiden mutlu hissetmekteydi şair
Çünkü İstanbuluna gidiyordu dünyasına o kente
Ve şiirine devam etti şair yoluna devam ettiği gibi
Artık zinciri kırıldı yüreğindeki kadının
Çok çok fazla biliyorsun diyordu kadın
Seni çok seviyorum
Seni çok seviyorum
Diyordu şaire
Susuyordu susuyordu şair
Şiirleri ölüm sesizliğinde

Birsevdamasalı Sevda Şenkaşlı