Bizim ahâliye, kimler ne yapmış?
Beni bir düşünce, sardı Deyz’oğlu…
Herkes birbirinden, eyice kopmuş,
Ah bu gözler, neler gördü, Deyz’oğlu…

Kimseden kimseye, kalmamış saygı,
Babadan oğla karşı, bir kaygı,
Büyükte küçükte, o bencil duygu,
Şu aklım izanım, durdu Deyz’oğlu…

Şimdi hatır, gönül, sözde yaşıyo,
Vefasızlık, riyâ, boydan aşıyo,
Gardaş, gardaşını, öndüç kaşıyo, (!)
Cümlede adamlık, vardı Deyzoğlu…

Gine zengin, zengin; fakir, fakirdi,
Düğün de, dernek de, şıkır, şıkırdı
O insanlar, mütevazi, vakurdu,
Hırsızlık, soysuzluk, ardı Deyz’oğlu…

Harmanda kalanı, kaldırırlardı,
Ambarı boşusa, doldururlardı,
Olmadık çareyi, oldururlardı,
O eski insanlar, erdi Deyz’oğlu…

Komşu, komşusuna, gelir gederdi,
Keder hepsine, aynı kederdi,
Birinin yasını, biri güderdi,
Herkes bir birine, yârdı Deyz’oğlu…

Sanki tek bir beden, tek yürek gibi
Dinlenirdi, konuşurken, erbâbı,
Ortak kullanırdık, kaşığı kabı,
Herkes bir kazandan, yerdi Deyz’oğlu…

Biz bizi unuttuk, bak gide, gide,
Herkes birbirine, kin güde güde,
Belli mi kim torun, kim ebe, dede?
O eski muhabbet, sırdı Deyz’oğlu…

Ya biz çok değiştik, ya da bu asır?
Yüzyılın suçu ne, bizdedir kusur,
Bence “nefsimize, olduk da esir,
Araya nefisler, girdi” Deyz’oğlu…

Niye kendim için, dünyada çabam,
Neden uzağımda, hısım-akrabam? ...
Meğer ne haklıymış, rahmetli babam,
“Et tırnakla gerek.” derdi Deyzoğlu…

Nasıl da “medeni”, olduk bak, güyâ (!) ...
Dünden geri gittik, “çağdaşlık”, diye,
Niye bu hâllere, geldik biz, niye?
Yoksa gözümüz mü, kördü Deyzoğlu? ...

Fertten ferde, sevgi olmalı, niyet,
Sevgisizlik, bir yaşanmaz, eziyet,
Mâlesef ülkemde, aynı vaziyet
Bizi can evinden, vurdu Deyz’oğlu…

KURTOĞLU’YUM işte, budur kederim,
Kin güdene gine, sevgi güderim
Soranlara bâki, selam ederim
Ayrılıklar hayli, yordu Deyzoğlu…

(Söyleyiş biçimi yerel Çorum aksanıdır)

Aşık Rifat KURTOĞLU ..... ÇORUM