Adı bu olsa gerek seni beklemenin
Her eylül sonunda neredesin demenin

Rengimiz benzemeye başladı düşen yapraklara
Çan sesleri geliyor uzaklardan diyorum ya inanmayın
Mesafesinin ölçüsü yok ki seslerin
Son çalanı her anıma koydum nazikçe
Kadere boyun büküklüğümle fısıldıyorum kendi kulağıma
Neredesin

Söylemekten bıkmadığım tek bir soru
Ve hâlâ cevapsız

Çareleri harmanlamak işim, bir tekini seçemediğim
Her saniye sakalla bıyık arasında gezinmekten yoruldum
Umudumu umduğuma sakladığım güne çağrım var
Bir mum yak karanlığımın ortasına saçların koksun
Rotamı çizemiyorum
Kendimden bunaldım

Geri gönderiyorum dudağıma yaklaşan olsa’ları, keşke’leri
Terra baytlarla yarışıyor düşüncelerim Planck zamanlarımda
Gelgitlerim de yok kıyılara vuran
Yanımdasın diyebilsem diyorum
Ellerim yalnızlığın tam ortasında, sensizlik soğuk
Sözün özünü sorma sakın
Sadece özledim

Adı bu olsa gerek seni beklemenin
Bu eylül sonunda da neredesin demenin