25
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
1072
Okunma

Pınarımdan bir türlü eksilmedi köpükler,
karalamayla tükendi koca bir defter.
Kalem yeni, sayfalar temiz
ve yine sen
mürekkep ile açan gül değilsin hiç şüphesiz.
Yere sağlam basmıyordu ayakların,
geçen bunca yıldan sonra
tavanlara değdi mi bilmem
o narin parmakların!
Gözlerini yummalıydın gitmeden önce,
öfkeler ve sevgiler
birlikte savrulmalıydı fırtınaların önünde.
Hangisi daha garip olacak belki anlardın,
yazık etmezdin bahar kokulu hayallerime.
Çok mu zordu
duymak,hissetmek ve algılamak!
Verdiğin nefese bile
saygın var mı zerre kadar!
Benim gibi yanıyor musun bir devrin ateşinde!
Şimdi söyle;
geçmişten geleceğe uzanırken ufkun,
hayatı zehir ettim kendime diyebiliyor musun!
03.10.2011- Ahmet BOZTAŞ
5.0
100% (17)