Bilmem ki neyin farkındaydın
Nefesin ulviyetine inanan bir canmıydın, nerde kaldın
Sabrın ve kanaatin de bir sınırı var, insan olan zafiyet yaşar niye inanmadın
İman, taat içindir, kulluk iksirinde ki ahenktir, aşka vakıf olmazsa niye şevksizdir




İnsan, hissiyatıyla yaşar
Umutlarıyla nice kapıları zorkar, niye hayal kurar
Kalbin halinden anlamayan bir canan nasıl gönül yakar, feyzini hicrana koyar
Kul olan anlaşılmak için sabrın harında nefes alan bir nazar, yoksa umut niye var




Gönül sırr-ı ummandır
Yalnızca farkı anlamak adına irfan adına aşinadır
Anlamaktan korkan, taklit üzre yol alan, aklın, izanın arını anlamayan kim vardır
Kalp ne müthiş kitaptır,şehredilmedikçe yalnız kan popalayan nedenli bir organdır




İnnanmak, kanmaktır
Aklın ve iraden için tercih ettiğin bir kanaattir
Kolay olana talip olmak, hiç tahkik etmeden teslim olup kurtulmak niye zandır
Ferasat ve ihsan bu manada kapalıdır,ilim merakın turabıdır,iman aşk-ı cenahtır




Hangi çiçeği koklasam
Kopartmadan manasında ki derinliğe gark olsam
Suskun nazarların hicranını kalbimin vecdiyle ve ehliyet saikiyle anlasam
Ağlamak için hiç korkmasam, nederleri umarsamadan açık bir şekilde yakarsam




Ruhumun firkatine aksam
Verdiğin sözleri hiç unutmadan ömrümü adasam
Lakin bu insacamımı aşkın vecdiyle yaşasam, yalan olan hayallere dalmasam
Her nefesin acizliğine müdrik olarak münasepet kurup, hiç kimseyi yargılamasam




Ne kadar ön yargım varsa
Ruhumu esir eden bir halin müdavimi olaktansa
Şekliyet üzre yaşamak bilmem mki ne kadar maksadıma sadık kılan nazarsa
Hüzünle avunmasam, hicranla yol almasan,artık içimde ki burukluktan kurtulsam




Suskun sokakların halinde
Düşen yaprakların sararmış sessiz hallerinde
Toprağın lal olan dilinde, ağacın umut vadeden ve sevdalaşan köklerinde
Yazılmış ayetleri okusam, ibretin vecdiyle ayılsam, ümitlerimi bir an bırakmasam






Mustafa CİLASUN